وینیل استرها محصول واکنش رزین های اپوکسی با اسیدهای غیر اشباع اتیلنی می باشند. بجز حالات خاص ، معمولا رزین های وینیل استر دارای انتهای غیر اشباع می باشند. می توان آنها را به تنهایی با واکنش رادیکال آزاد پخت نمود و یا در مونومری مانند استایرن حل نمود و رزین مایع بدست آورد. در این صورت ، وینیل استر را می توان مانند رزین پلی استر استفاده نمود.
رزین های وینیل استر خواص چقرمگی و مقاومت شیمیایی بسیار بهتری نسبت به رزین های پلی استر دارند. زنجیره اصلی اپوکسی سازنده وینیل استر ، موجب پیدایش چقرمگی و ازدیاد طول کششی بالاتر می شود. جرم مولکولی رزین های وینیل استر به انتخاب نوع اپوکسی بکار رفته بستگی دارد. به این دلیل، استحکام کششی، ازدیاد طول ، نقطه نرمی و واکنش پذیری رزین نهایی توسط جرم مولکولی و ساختار اولیه تعیین می شود. این موضوع این امکان را بوجود می آورد که برای کاربردهای مختلف خواص مختلف طراحی شود.
رزین های وینیل استر در مقایسه با پلی استرهای غیر اشباع مقاومت شیمیایی خوبی دارند. بخشی از این ویژگی مربوط به عدم حضور پیوندهای استری در زنجیره اپوکسی می باشد. اتصالات اجزای پلیمر، توسط پیوندهای فنیل استری انجام می گیرد. این اتصالات در مقایسه با اتصالات استری در برابر اکثر محیط های شیمیایی بویژه در شرایط قلیایی شدید مقاوم ترند. اتصال استری تنها در انتهای زنجیر وینیل استر وجود دارد. این امر حملات عوامل شیمیایی را به حداقل می رساند.
